Station Amsterdam Lelylaan ligt in de suburbane Westelijke Tuinsteden, net buiten de ringweg en het vooroorlogs Amsterdam West. Het stationsgebied scheidt de dure binnenstad van de goedkopere naoorlogse stad. Het station zelf is een gewaardeerde voorziening, maar als plek is het gebied ongeliefd. Het wordt omschreven als autistisch, benauwend, lelijk, rommelig en nikserig. Bovendien staan het station en de omgeving nationaal als crimineel bekend. Nu ligt er een stedenbouwkundig vernieuwingsplan klaar voor uitvoering. Het doel van dit plan is er een aantrekkelijk en stedelijk gebied van te maken, dat zich bewijst in hogere vastgoedwaarde. Een heldere opgave. Het eindbeeld krijgt de betiteling ‘Poort van West’ mee. Het grote verschil tussen de huidige situatie en de gewenste uitkomst kan echter het resultaat zijn van persoonlijke politieke ambities, heersende doctrines van professionals, en stedenbouwkundige en architectonische totaaloplossingen. De grootste valkuil is de verwachting dat een fysiek nieuw gebied met een nieuwe doelgroep het tij zal keren. Dit tast de aantrekkelijkheid voor andere groepen en daarmee de stedelijkheid van het gebied aan. Voor een duurzame verbetering moet bestaande aantrekkelijkheid en stedelijkheid van het gebied en haar gebruikers ingezet en gestimuleerd worden, ondersteund in vormgeving en programmering. De stedelijke ontwikkeling van het gebied zal daarom tegelijkertijd een proces van betekenisgeving moeten inhouden. Het gaat erom de vernieuwing aan te gaan als emancipatieproces in plaats van een make over. Het uiteindelijk succes hiervan vertaalt zich in het uitkomen van de ambities en is niet af te lezen in ontwerp, maar in gebruik.